Νευροωτολογία
Η διάγνωση των διαταραχών της ισορροπίας, της ακοής, των εμβοών, και του ιλίγγου απαιτεί έμπειρο εξεταστή με βαθιά γνώση της ανατομίας και φυσιολογίας αλλά και πολύπλοκο εξοπλισμό που διαθέτουν οι εξειδικευμένοι στην Νευροωτολογία και τον ίλιγγο ΩΡΛ ιατροί. Ο γιατρός εξειδικεύτηκε στην Νευροωτολογία - Ακουολογία στο ειδικό ερευνητικό εργαστήριο ΝΕΥΡΟΩΤΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΚΟΗΣ και ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ της ΩΡΛ κλινικής του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ Νοσοκομείο υπό την καθοδήγηση των καθηγητών
Ε. ΦΕΡΕΚΥΔΗ, Κ. ΠΑΠΑΦΡΑΓΚΟΥ και Σ. ΚΟΡΡΕ.
Το εργαστήριο του ιατρείου μας διαθέτει όλον αυτόν τον σύγχρονο εξοπλισμό, και εξειδικεύεται στην εκτέλεση ποσοτικών και ποιοτικών μετρήσεων που αφορούν την ακουστική λειτουργία, τις εμβοές και την λειτουργία της ισορροπίας.
Ο γιατρός είναι μέλος.
•Της Πανελλήνιας Ιατρικής Ακουολογικής Νευροωτολογικής Εταιρείας.
Ο ωτορινολαρυγγολόγος είναι ο ποιό ειδικός στην αντιμετώπιση των ιλίγγων • Γιατί το όργανο της ισορροπίας ο λαβύρινθος, βρίσκεται στο αυτί. • Γιατί οι συχνότερες παθήσεις που προκαλούν ίλιγγο είναι παθήσεις του λαβυρίνθου. • Γιατί το ιατρικό εκπαιδευτικό σύστημα σε όλον τον δυτικό κόσμο, από παράδοση, εκπαιδεύει κυρίως τους ωτορινολαρυγγολόγους για την διάγνωση και αντιμετώπιση των ιλίγγων. |
Ο ίλιγγος, οι εμβοές, και η βαρηκοΐα δεν είναι ασθένειες, αλλά συμπτώματα, γι αυτό θα πρέπει να αναζητείται η αιτία τους, η οποία σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι επικίνδυνη. Η εκτίμηση ξεκινά με λεπτομερές ιστορικό και συνεχίζεται με εξετάσεις κλινικές, ακουολογικές, νευροωτολογικές, αιματολογικές και ενίοτε απεικονιστικές.
Ακουολογικές εξετάσεις ιλίγγου | Διαγνωστικές εξετάσεις ιλίγγου | |
| Ακουστικά προκλητά δυναμικά | ||
| Τυμπανομετρία | ||
| Ωτοακουστικές εκπομπές (ΟΑΕς ) | Δοκιμασία απότομης στροφής της κεφαλής (head thrust test) | |
| Εξέταση με τονοδότες | ||
| Ομιλητική ακουομετρία | δοκιμασία Hennebert με πνευματικό ωτοσκόπιο Single | |
 Δείτε • το Κέντρο μελέτης εμβοών • Ο δεκάλογος των γιατρών για τη διάγνωση και αντιμετώπιση εμβοών • τις εμβοές και το ερωτηματολόγιο αξιολόγησης και αντιμετώπισης εμβοών |
Δείτε • τον Ίλιγγο και τις • Ασκήσεις αντιρροπήσεως του ιλίγγου-αιθουσαία αποκατάσταση  • γιατί Κάθε ίλιγγος χρειάζεται Ωτορινολαρυγγολόγο και μάλλιστα επειγόντως • για τον Έλεγχο ιλλίγου με νυσταγμογράφημα |
Ο ωτορινολαρυγγολόγος είναι ο ποιό ειδικός στην αντιμετώπιση των ιλίγγων |
 |  • Εχετε ίλιγγο; γυρίζουν όλα; ζαλίζεστε; σας έρχετε εμετός;
• Κατ αρχήν μην πανικοβάλλεστε, ξαπλώστε μείνετε ακίνητοι, χαμηλώστε το φωτισμό πάρτε την πίεση και τηλεφωνήστε αμέσως στο γιατρό σας, πριν χαθούν πολύτιμα για τη διάγνωση συμπτώματα.
• Μην πάρετε κάποιο φάρμακο επειδή το έπερνε κάποιος άλλος που είχε ίλιγγο, γιατί θα καταστείλετε συμπτώματα που θα βοηθήσουν το γιατρό σας στη διάγνωση.
• Ο ίλιγγος είναι σύμπτωμα και από τι πάσχετε θα το βρεί ο γιατρός σας.
• Είναι πολύ συχνός και αντιμετωπίζεται συνήθως με επιτυχία.
• Προσοχή στο χρόνιο ίλιγγο γιατί είναι συχνός σε κεντρικές βλάβες  Η αίσθηση της ισορροπίας εξαρτάται από τις φυσιολογικές η όχι αλληλεπιδράσεις:
Πρωτεΐνη και θερμίδες δεν χρειάζεται να περιορίζονται Η Μέριλιν Μονρόε, ο Κάρολος Δαρβίνος, ο Μαρτίνος Λούθηρος, ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ λέγεται ότι έπασχαν από τη νόσο Meniere, Η νόσος του Meniere είναι μια αιθουσαία διαταραχή που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα αύξησης στην πίεση του ενδολέμφιου υγρού. Το τι προκαλεί το πρόβλημα δεν είναι γνωστό, αλλά είναι πιο συχνό σε άτομα με συγκεκριμένο τύπο προσωπικότητας, όπως ευφυείς, καλά οργανωμένοι, καθαροί. Αυτός είναι ο ίδιος τύπος προσωπικότητας που παθαίνει πιο συχνά ημικρανίες και πράγματι υπάρχει μια ισχυρή συσχέτιση μέσα στις οικογένειες με νόσο Meniere και ημικρανία διαμέσου ενός γενετικού, χρωμοσωματικού συνδέσμου. Δεν είμαστε βέβαιοι για την ακριβή αιτιολογία της νόσου Meniere, αλλά πιθανώς μεταβάλλεται η αιματική παροχή στο έσω ους, με αποτέλεσμα την αλλαγή της σύστασης των υγρών που πληρούν τον λαβύρινθο. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί τα συμπτώματα και μπορεί να είναι υπεύθυνα για τη συχνή επιδείνωση του προβλήματος στις γυναίκες περιεμμηνορρυσιακά, όταν αναπτύσσονται ορμονικές μεταβολές που επηρεάζουν την ισορροπία των υγρών. Τα τελευταία χρόνια, εργαστηριακές και κλινικές μελέτες υποστηρίζουν ότι μία από τις αιτίες της νόσου του Meniere μπορεί να είναι μια αυτοάνοση νόσος του μέσου ωτός, Αιτίες του Meniere  Κανονικός λαβύρινθος Διεσταλμένος λαβύρινθος στη νόσο του Meniere (hydrops) Είναι η διάταση του λαβυρίνθου και η υπερπλήρωση του με λέμφο, λόγω υπερπαραγωγής ή και ελαττωματικής αποχέτευσης αυτής.
Αν και η βασική αιτία της νόσου του Meniere (ενδολεμφικός ύδρωπας) είναι άγνωστη, πιστεύεται ότι προκύπτει από ανωμαλίες στην ποσότητα, σύνθεση, και πίεση της ενδολέμφου, ένα υγρό που υπάρχει μέσα στο λαβύρινθο (εσωτερικό αυτί). Ενοχοποιούνται φλεγμονές, αλλεργία, ενδοκρινικές διαταραχές κ.α.
Η συχνότητα είναι 0,5 % στο γενικό πληθυσμό και συνήθως είναι μονόπλευρη.
 Παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν:
• Αλλεργίες
• Η χρήση του αλκοόλ
• Οικογενειακό ιστορικό
• Κούραση
• Πρόσφατη ιογενής ασθένεια
 • Λοίμωξη αναπνευστικού
• Κάπνισμα
• Στρες
• Η χρήση ορισμένων φαρμάκων
Συμπτώματα του Meniere
Η μορφή με την οποία εμφανίζεται συνήθως είναι: << Μια νεαρή που εργάζεται σκληρά και συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες, εμφανίζει ένα αίσθημα απόφραξης στο ένα αφτί και συγκεχυμένη, παθολογική ακοή. Επίσης, εμφανίζει και εμβοές. Αυτά τα προβλήματα συχνά αποδίδονται σε κάποιο πρόβλημα με την ακουστική σάλπιγγα και αντιμετωπίζονται με αποσυμφορητικά της μύτης ή ακόμα και αντιβιοτικά. Το πρόβλημα παρέρχεται μέχρι να υποτροπιάσει, αφήνοντας πιθανώς μια μικρή έκπτωση της ακοής, εμβοές και ένα αίσθημα φραγμένου αφτιού. Τελικά, συνήθως μέσα στον πρώτο χρόνο από την πρώτη εμφάνιση των συμπτωμάτων, η γυναίκα αυτή εμφανίζει και ένα επεισόδιο ιλίγγου. Αυτός ο ίλιγγος δεν είναι μια στιγμιαία υπόθεση, αλλά διαρκεί για πολλά λεπτά ή ακόμα και ώρες και μπορεί να είναι ιδιαίτερα ενοχλητικός. Συχνά, πριν εμφανιστεί ο ίλιγγος προηγείται μια περίοδος με βούλωμα και αίσθηση πίεσης στο αφτί, χειρότερη ακοή ή δυνατότερες εμβοές. Ο γύρω χώρος φαίνεται να περιστρέφεται γρήγορα, αν και μπορεί να μας φαίνεται ότι γυρίζουμε εμείς. Ανεξάρτητα από το αν είναι το περιβάλλον ή το άτομο που φαίνεται να κινείται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, η αίσθηση της μη πραγματικής κίνησης είναι ενοχλητική και δίνει τα συμπτώματα του ιλίγγου. Συχνά ο ίλιγγος συνοδεύεται από ναυτία και εμετό. Όταν ο ίλιγγος σταματήσει, το άτομο που εμφάνισε το επεισόδιο αισθάνεται να έχει αστάθεια - πιθανώς και για μέρες - και συχνά παρατηρεί ότι η ακοή του δεν έχει επιστρέψει στα προηγούμενά της επίπεδα, παρά το γεγονός ότι έχει αποκατασταθεί η ισορροπία του. Οι προσβολές εμφανίζονται κατά ώσεις για διάστημα αρκετών μηνών και μετά φαίνεται να εξαφανίζονται, συχνά και για περίπου ένα χρόνο, πριν να υποτροπιάσουν με την εμφάνιση μιας προοδευτικής απώλειας της ακοής και με παραμόρφωση της υπολειμματικής ακοής. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές της νόσου, αλλά απαιτούνται και τα 4 συμπτώματα (πίεση ή αίσθημα πληρότητας, βαρηκοΐα, εμβοές, ίλιγγος), για να τεθεί η διάγνωση και να αποκλειστούν πρώτα άλλες καταστάσεις, όπως τα ακουστικά νευρινώματα και νοσήματα του μέσου ωτός, ειδικά το χολοστεάτωμα . Οποιοσδήποτε έχει συμπτώματα που υπαινίσσονται τη νόσο Meniere πρέπει να τύχει πλήρους εξέτασης και ενδελεχούς διερεύνησης απο ΩΡΛ για να είναι απολύτως βέβαιος ότι το πρόβλημα είναι πράγματι αυτό. Τότε μόνο ο ασθενής μπορεί να καθησυχαστεί ότι τίποτε άλλο σοβαρό ή απειλητικό για τη ζωή δεν κρύβεται πίσω από τα συμπτώματα >> Τα συμπτώματα λοιπόν που χαρακτηρίζουν τον ενδολεμφικό ύδρωπα περιλαμβάνουν πίεση ή αίσθημα πληρότητας στα αυτιά, εμβοές (βούισμα ή άλλος θόρυβος στα αυτιά), κυμαινόμενη βαρυκοία, ίλιγγο, ανισορροπία, και ζάλη. Η νόσος του Meniere χαρακτηρίζεται από ξαφνικές, βίαιες επιθέσεις, με επεισόδια όπου προηγούνται, αίσθημα πληρότητας, απώλεια ακοής, εμβοές και διπλακουσία (αντίλαλος) και έπονται ίλίγγος με εμέτους και ναυτία και αστάθεια, διαρκείας ωρών οπότε και εξαφανίζονται η πίεση στο αυτί και οι εμβοές. Οι κρίσεις αυτές επαναλαμβάνονται κατά διαστήματα και μπορεί να καταλείπουν βαρηκοία με νευροαισθητηριακού τύπου απώλεια ακοής στις χαμηλές συχνότητες και μόνιμη έκπτωση της λειτουργικότητας του λαβυρίνθου που αθροίζονται και χειροτερεύουν με την πάροδο του χρόνου. Συνήθως η απώλεια ακοής και ισορροπίας είναι μόνο στο ένα αυτί, αλλά μπορεί να επηρεάσει και τα δύο αυτιά. Αν η κατάσταση αφεθεί χωρίς θεραπεία, οι συνεχείς προσβολές επιμένουν συχνά για πολλά χρόνια μέχρι που τελικά εξαντλούνται, καταλείποντας απώλεια ακοής και εμβοές και μια φυσιολογική ή σχεδόν φυσιολογική ισορροπία. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να προσβληθεί και το άλλο αφτί. Η τυπική εικόνα της απώλειας ακοής είναι νευροαισθητήρια βλάβη στους χαμηλούς τόνους, που στην αρχή έρχεται και φεύγει αλλά τελικά μένει σε ένα σταθερό σημείο. Οι υψηλοί τόνοι χάνονται με την ηλικία και ο ασθενής καταλήγει με μια βαρηκοΐα της τάξης των 70dB που επηρεάζει ισότιμα όλες τις συχνότητες. Είναι ασύνηθες η ακοή να γίνει πολύ χειρότερη από αυτό το επίπεδο, αλλά η υπολειπόμενη ακοή είναι σημαντικά παραμορφωμένη. Παρακάτω, τυπικό ακουόγραμμα σε πρώιμο στάδιο της νόσου του Meniere στη δεξιά πλευρά . Υπάρχει νευροαισθητήρια απώλεια ακοής στους χαμηλούς τόνους.   Ακοόγραμμα χαρακτηριστικό του μεσαίου σταδίου της νόσου του Meniere, και πάλι στη δεξιά πλευρά(x = αριστερά, o = δεξιά). Η ακοή μειώνεται σε όλες τις συχνότητες, αλλά περισσότερο σε υψηλές και χαμηλές συχνότητες.  Ακοόγραμμα τυπικό προχωρημένου σταδίου της νόσου του Meniere, και πάλι στη δεξιά πλευρά(x = αριστερά, o = δεξιά). Η ακοή είναι επίπεδη, και μη χρήσιμη στη δεξιά πλευρά. Οι επιθέσεις ή επεισόδια της νόσου του Meniere συχνά ξεκινούν χωρίς προειδοποίηση και διαρκούν απο 20 λεπτά έως μερικές ώρες. Μπορεί να συμβαίνουν από καθημερινά, έως μία φορά το χρόνο ή ποιο σπάνια. Η σοβαρότητα του κάθε επεισοδίου μπορεί να ποικίλει.
Οι ασθενείς με αμιγώς αιθουσαία νόσο του Meniere εκδηλώνουν τα αιθουσαία συμπτώματα χωρίς απώλεια ακοής. Υπάρχει διαφωνία σχετικά με την ύπαρξη μιας αμιγώς κοχλιακής νόσου του Meniere, με κυμαινόμενη βαρηκοΐα χωρίς αιθουσαία συμπτώματα. Η επίπτωση της αμφοτερόπλευρης νόσου του Meniere ποικίλει σημαντικά, με τις μελέτες να δίνουν ποσοστά από 2 έως 78%.
Πιστεύεται ότι η αύξηση της πιέσεως της ενδολέμφου προκαλεί την πίεση και τις εμβοές στο αυτί και οδηγεί σε μικρορήξη, οπότε προκαλείται μεν ίλιγγος αλλά εκτονώνεται η κρίση.
Διαγνωστικά κριτήρια του MeniereΗ νόσος του Meniere είναι μια κλινική οντότητα άγνωστης αιτίας που χαρακτηρίζεται από μια κλινική τριάδα συμπτωμάτων και αλλαγών που επαναλαμβάνονται με επιθέσεις. Τα τρία κύρια συμπτώματα είναι: 1) Επαναλαμβανόμενος περιστροφικός, πιο συχνά, ίλιγγος που συμβαίνει αυθόρμητα με κρίσεις λίγων λεπτών έως μερικών ωρών (περισσότερο από 20 λεπτά και λιγότερο από 24 ώρες) και επαναλαμβάνεται σε διάφορα χρονικά διαστήματα. 2) Εμβοές που κλασικά προσομοιάζουν με ήχο θαλάσσιου κοχυλιού και είναι συνεχόμενες ή διακεκομμένες. Συνήθως δεν είναι παλμικές, εμφανίζονται ή επιδεινώνονται κατά κανόνα, τις στιγμές πριν από την ιλιγγική κρίση. Αποτελώντας έτσι ένα προάγγελο προειδοποιούν τον ασθενή για την επικείμενη κρίση. 3) Νευροαισθητήρια απώλεια ακοής, εντοπίζεται σταθερά κατά τη διάρκεια της κρίσης, που όπως και οι εμβοές, έχει αξία για τη διάγνωση. Κατά την έναρξη της εξέλιξης, υπερισχύει η πτώση των μπάσων και κάνει κατ 'εξοχήν χαρακτηριστικές διακυμάνσεις της, με επιστροφή στο φυσιολογικό μέσα σε λίγες ώρες ή ημέρες. Αυτές οι διακυμάνσεις, απρόβλεπτες και ακανόνιστες, συχνά συνδέονται με ένα φραγμένο αυτί, αίσθημα πληρότητας ή πίεσης, που φεύγουν μετά την κρίση. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, η βαρηκοΐα αυξάνεται και πιάνει όλες τις συχνότητες, χάνει τις διακυμάνσεις της και τείνει να σταθεροποιηθεί γύρω στα 50 έως 70 dB. Η κώφωση είναι εξαιρετικά σπάνια. Αυτή η απώλεια ακοής συνοδεύεται από στοιχεία που αποδεικνύουν την κοχλιακή φύση της όπως μειωμένη διάκριση, δυσανεξία σε δυνατούς ήχους, παραμόρφωση του ήχου, και διπλακουσία. Η κλινική εικόνα της νόσου του Meniere μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και να είναι περισσότερο ή λιγότερο πλήρης. Η ταξινόμηση που προτάθηκε το 1995 από την *Ειδική Επιτροπή για την ακοή και την ισορροπία της Αμερικανικής Ακαδημίας Οφθαλμολογίας και ΩΡΛ*, βασίζεται στο βαθμό διαγνωστικής βεβαιότητας: 1) Επιβεβαιωμένη νόσος του Meniere: ο· Η κλινική εικόνα της νόσου επιβεβαιώθηκε ιστολογικά. 2) Βέβαιη νόσος του Meniere: ο· Η εμφάνιση τουλάχιστον δύο επεισοδίων αυθόρμητου παροξυσμικού ιλίγγου, διάρκειας ίσης ή μεγαλύτερης από 20 λεπτά. ο· Νευροαισθητήρια απώλεια ακοής επιβεβαιωμένη από τουλάχιστον ένα ακουόγραμμα. ο· Η παρουσία των εμβοών ή πληρότητας στο αυτί. ο· Η απουσία άλλων αιτίων. 3) πιθανή νόσος του Meniere: ο· Η εμφάνιση ενός μόνο επεισοδίου ιλίγγου. ο· Νευροαισθητήρια απώλεια ακοής επιβεβαιωμένη από τουλάχιστον ένα ακουόγραμμα. ο· Η παρουσία των εμβοών ή πληρότητας στο αυτί. ο· Η απουσία άλλων αιτίων. 4) μπορεί νόσος του Meniere: · Η εμφάνιση των επεισοδίων του ιλίγγου είναι παροξυσμική χωρίς νευροαισθητήρια απώλεια ακοής, ή νευροαισθητήρια απώλεια ακοής (κυμαινόμενη ή σταθερή) με ψευδο-ιλιγγική κατάσταση χωρίς παροξυσμική κρίση. ο· Η απουσία άλλων αιτίων. Για τη νευροαισθητήρια απώλεια ακοής, πρέπει να είναι παρόντα ένα από τα προτεινόμενα διαγνωστικά κριτήρια: - Ο μέσος όρος απώλειας της ακοής πρέπει να είναι 15 dB ή περισσότερο των συχνοτήτων των 250, 500, 1000 Hz, ή για τις συχνότητες 1000, 2000, 3000 Hz. - Στην περίπτωση της μονόπλευρης απώλειας ακοής: η απώλεια του μέσου όρου των συχνοτήτων των 500, 1000, 2000, 3000 Hz του πάσχοντος αυτιού πρέπει να είναι μεγαλύτερη κατά τουλάχιστον 25 dB της μέσης τιμής, στις ίδιες συχνότητες, του αντίπλευρου αυτιού. - Σε περίπτωση αμφοτερόπλευρης βαρηκοΐας: η μέση απώλεια για τις συχνότητες 500, 1000, 2000, 3000 Hz του πάσχοντος αυτιού πρέπει να είναι μεγαλύτερη τουλάχιστον κατά 25 dB από την μέση απώλεια ίδιες συχνότητες, του αντίπλευρου αυτιού. Αυτή η απώλεια ακοής μπορεί να χωριστεί σε τέσσερα στάδια Η κατάταξη αυτή βασίζεται στο μέσο όρο των κατώτατων ορίων των 500, 1000, 2000 και 3000 Hz:
 Ακουογραφική εξέλιξη βαρηκοίας στο Meniere Η νόσος του Meniere έχει συνήθως τέσσερα κύρια συμπτώματα:
• Πίεση στο αυτί • Εμβοές στο αυτί • Ίλιγγος  Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
• Διάρροια
• Πονοκέφαλοι • Πόνος ή δυσφορία στην κοιλιά • Η ναυτία και ο εμετός • Νυσταγμός (ακούσιες κινήσεις των ματιών) Διάγνωση του MeniereΗ διάγνωση του ύδρωπα είναι κλινική και βασίζεται στο ιστορικό, τα συμπτώματα του ασθενούς, και την κλινική εικόνα. Η κλινική διάγνωση μπορεί να ενισχυθεί από τα αποτελέσματα διαγνωστικών εξετάσεων, κυρίως για να αποκλεισθούν άλλα νοσήματα που προκαλούν την τριάδα βαρηκοία εμβοές ίλιγγος, όπως πχ το ακουστικό νευρίνωμα. Τέτοιες εξετάσεις είναι:
• Ακουομετρία (τονική, ομιλητική) • Ακουστικά προκλητά δυναμικά εγκεφαλικού στελέχους • Ωτοακουστικές εκπομπές • CT (αξονική τομογραφία) εγκεφάλου-έσω ακουστικών πόρων • MRI (μαγνητική τομογραφία) εγκεφάλου-έσω ακουστικών πόρων • Αιθουσαία προκλητά μυογενή δυναμικά (VEMP).
Δείτε το ερωτηματολόγιο των εμβοών Δείτε το αναλυτικό νευροωτολογικό ιστορικό-ερωτηματολόγιο Δείτε το ερωτηματολόγιο της βαρηκοΐας  Ακοόγραμμα σε τυπικό πρώιμο στάδιο της νόσου του Meniere στη δεξιά πλευρά (x = αριστερά, o = δεξιά). Υπάρχει νευροαισθητήρια απώλεια ακοής στους χαμηλούς τόνους.
Μια δίαιτα που δίνει έμφαση σε μιά ισορροπημένη διατροφή με κατανάλωση μέτριων ποσοτήτων σε τακτά χρονικά διαστήματα, την ελαχιστοποίηση της χρήσης αλατιού (Η μείωση της πρόσληψης Νατρίου 1-2g / ημέρα για έως και 3 μήνες μπορεί να μειώσει τα επεισόδια) και σάκχαρης, συχνά κάνει πολλούς ανθρώπους να αισθάνονται πολύ καλύτερα. Τα μόνα φάρμακα που φαίνεται να έχουν κάποια ευεργετική επίδραση στη μακροχρόνια πορεία του ιλίγγου είναι τα θειαζιδικά διουρητικά και ίσως οι αποκλειστές των διαύλων ασβεστίου και η βηταχιστίνη (χορηγείται πρώτα δοκιμαστικά). Το οξύ επεισόδιο του ιλίγγου μπορεί να αντιμετωπιστεί με φάρμακα βραχυχρόνιας χρήσης, όπως η προχλωροπεραζίνη και η κινναριζίνη. Ο γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει διουρητικά που μπορεί να είναι δραστικά στη μείωση της πίεσης της ενδολέμφου και στη βελτίωση των συμπτωμάτων, και άλλα φάρμακα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καταστείλουν τυχόν επίμονη ζάλη, ναυτία ή έμετο. Τα κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη) από του στόματος ή με ενδοτυμπανική έγχυση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε βαριές και ανθεκτικές περιπτώσεις αφού τα τελευταία χρόνια, εργαστηριακές και κλινικές μελέτες υποστηρίζουν ότι μία από τις αιτίες της νόσου του Meniere μπορεί να είναι μια αυτοάνοση νόσος του μέσου ωτός, που χαρακτηρίζεται από την παρουσία ανοσοσυμπλεγμάτων. Φαρμακευτική Θεραπεία Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται μπορεί να είναι: • Αντιχολινεργικά (όπως η σκοπολαμίνη) • Αντιισταμινικά (όπως Meclizine) • Οι βενζοδιαζεπίνες (όπως η διαζεπάμη ή λοραζεπάμη) • Προμεθαζίνη (για τη θεραπεία της ναυτίας και του εμέτου) • Αναστολείς αντλίας ασβεστίου • Διουρητικά • Κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη για 2 εβδομάδες) Στην οξεία φάση ενός ιλίγγου μετά την κρίση, χορηγούνται φάρμακα που συνήθως είναι αντιισταμινικά, αντιχολινεργικά, αντιεμετικά, κατασταλτικά του λαβύρινθου, καθώς και καταπραϋντικά-υπνωτικά. Ως συνήθης αγωγή εφόδου χορηγείται ένα αντιεμετικό-αντιιλιγγικό όπως η διμενυδράτη είτε από το στόμα ή σε υπόθετο από το ορθό, ή ένα αντιισταμινικό-αντιιλιγγικό όπως η κινναριζίνη ή κάποιο κατασταλτικό. Θα πρέπει όμως να διευκρινιστεί ότι ενώ τα φάρμακα βελτιώνουν πολύ τα συμπτώματα στην οξεία φάση, εντούτοις στη χρόνια φάση μπορεί να τα επιδεινώσουν, κι αυτό διότι εμποδίζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα να αναπτύξει από μόνο του μηχανισμούς εξισορρόπησης της βλάβης. Έτσι, τα φάρμακα πρέπει να χορηγούνται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ στη συνέχεια θα πρέπει να διακόπτονται σύμφωνα με την οδηγία του γιατρού. Φάρμακα που χρησιμοποιούνται συνήθως για μια οξεία επίθεση ιλίγγου περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
Στην πράξη, ο γιατρός σας συνήθως θα συνταγογραφήσει ένα "κιτ έκτακτης ανάγκης", που αποτελείται από μια μικρή δόση lorazepam (TAVOR) και Ondansetron, που πρέπει να ληφθούν υπογλώσσια σε μια οξεία επίθεση. ------------------------------------------------------------------------------ Πίνακας. Φαρμακολογικές θεραπείες για τον ίλιγγο
------------------------------------------------------------------------------ Αναστολείς αντλίας ασβεστίου (αποκλειστές των διαύλων ασβεστίου), Βεραπαμίλη, νιμοδιπίνη, φλουναριζίνη και κινναριζίνη. Η Φλουναριζίνη είναι όμως επίσης ένας αποκλειστής της ντοπαμίνης και η κινναριζίνη ένα αντιισταμινικό. Είναι ίσως η πιό ελπιδοφόρα ομάδα. Σύμφωνα με τον Soto et al (2013), η Κινναριζίνη αποκλείει επίσης τους ευαίσθητους στην πίεση διαύλους καλίου, το οποίο μπορεί να παρέχει ένα ξεχωριστό μηχανισμό για την αντιμετώπιση του ύδρωπα. Οι αναστολείς των διαύλων ασβεστίου σε καθημερινή λήψη μπορεί να είναι αποτελεσματικοί σε «αιθουσαίο Meniere ", ή " καλοήθη υποτροπιάζοντα ίλιγγο », όμως τα άτομα με αυτή τη διάγνωση έχουν υψηλό επιπολασμό της ημικρανίας (Rassekh και Harker, 1992), για τις οποίες οι αναστολείς των διαύλων ασβεστίου μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικοί. Η βεραπαμίλη(Isoptin) σε καθημερινή λήψη, είναι χρήσιμη στο 1/3 των ασθενών περίπου με κλασικό Meniere, προκαλώντας βελτίωση ή καταστολή των επιθέσεων. H νιμοδιπίνη (nimodipine, NIMOTOP) είναι ένας εκλεκτικός αποκλειστής διαύλων ασβεστίου με κυρίως δράση στα αγγεία, που ανήκει στην ομάδα των 1,4- διϋδροπυριδινών. Η νιμοδιπίνη αναστέλει τη μεταφορά των ιόντων ασβεσίου στα κύτταρα των αγγείων και συνεπώς αναστέλει τις συσπάσεις του αγγειακού λείου μυϊκού ιστού. Χρησιμοποιείται κυρίως για τον έλεγχο του σπασμού των αγγείων σε ασθενείς με ανευρυσματική αιμορραγία. Ενδείκνυται για την πρόληψη και θεραπεία ισχαιμικών εγκεφαλικών επεισοδίων σε ασθενείς που έχουν υποστεί υπαραχνοειδή αιμορραγία. Ανέφεραν επιτυχή έλεγχο ή τη βελτίωση του ιλίγγου Η Γκαμπαπεντίνη είναι επίσης ένας αποκλειστής διαύλων ασβεστίου (αυτό δεν είναι ένας αγωνιστής GABA παρά το όνομα). ------------------------------------------------------------------------------ Θεραπεία μεταξύ των επιθέσεων
------------------------------------------------------------------------------ - Το φάρμακο κατά του του ιού του έρπη ακυκλοβίρη έχει χρησιμοποιηθεί με κάποια επιτυχία για τη θεραπεία της νόσου του Meniere. Η πιθανότητα της αποτελεσματικότητας της θεραπείας βρέθηκε να μειώνεται με την αύξηση της διάρκειας της νόσου, πιθανώς επειδή η καταστολή του ιού δεν αντιστρέφει τη βλάβη. Η μακροχρόνια θεραπεία με acyclovir (μεγαλύτερη από έξι μήνες) έχει σημαντική επίδραση στα συμπτώματα. Ένα είδος φυσικοθεραπείας με εκτέλεση ασκήσεων μπορεί να βελτιώσει την ανοχή στα συμπτώματα της ζάλης και έλλειψης ισορροπίας και να επιταχύνει την κεντρική αντιρρόπιση.
Ασκήσεις αντιρροπήσεως του ιλίγγου
Α. Αρχικά στο κρεβάτι 1ο στάδιο (έντονα ενοχλήματα – κλινήρης) 1. Κινήσεις των ματιών. Αρχικά αργά και αργότερα γρήγορα.: α) Προς τα επάνω και μετά προς τα κάτω, β) Από τη μία πλευρά στην άλλη, γ) Προσηλώστε το βλέμμα στο δάκτυλο που πλησιάζει το πρόσωπο από το 1 μέτρο. 2. Κινήσεις του κεφαλιού. Αρχικά αργά και αργότερα γρήγορα: Αρχικά με ανοικτά τα μάτια, μετά με κλειστά: α) Κάμψη προς τα εμπρός και μετά έκταση προς τα πίσω, β) Στροφή από τη μία πλευρά στην άλλη. Β. Καθισμένος/η 2ο στάδιο (μέτρια ενοχλήματα – δυνατότητα να κάθεστε) 1. Επαναλάβατε τις κινήσεις που κάνατε στο κρεβάτι, 2. Περιστροφικές κινήσεις όλου του κορμού, 3. Σκύψτε προς τα εμπρός ώστε να ακουμπήσετε τα δάκτυλα των ποδιών σας. Γ. Όρθιος/α 3ο στάδιο (ήπια ενοχλήματα – δυνατότητα βάδισης) 1. Επαναλάβατε τις ασκήσεις που κάνατε στο κρεβάτι. 2. Εκτελείτε περιστροφικές κινήσεις όλου του κορμού, 3. Ξαπλώστε και σηκωθείτε με ανοικτά και μετά με κλειστά τα μάτια, 4. Ρίξτε μια μπάλα από το ένα χέρι στο άλλο έχοντας τα χέρια στο ύψος των ματιών και παρακολουθήστε την με τα μάτια. 5. Κάντε το ίδιο με τη μπάλα αλλά αυτή τη φορά έχοντας τα χέρια στο ύψος των γονάτων. Δ. Κινείστε 4ο στάδιο (πλήρης εξάλειψη των ενοχλημάτων – λειτουργικότητα) 1. Κατά μήκος του δωματίου αρχικά με ανοικτά και μετά με κλειστά τα μάτια. 2. Πάνω και κάτω σκαλοπάτια, 3. Γύρω από ένα άτομο ανταλλάσσοντας μια μπάλα, 4. Παίζετε οποιοδήποτε παιχνίδι που σας αναγκάζει να κάνετε διάφορες κινήσεις. Αυτή είναι η καλύτερη άσκηση και προφύλαξη από τυχόν υποτροπές του ιλίγγου. (Οι τελευταίες ασκήσεις γίνονται όταν είσθε πια τελείως καλά). ------------------------------------------------------------------------------
Εάν παρά τη συντηρητική αγωγή η ζάλη και ο ίλιγγος επιμένουν, μπορεί να γίνει ενδοτυμπανική έγχυση κορτικοστεροειδών (κορτιζόνης). Εάν παρά ταύτα δεν υπάρχει αποτέλεσμα και η βαρηκοία είναι ήδη πολύ μεγάλη, τα αισθητήρια κύτταρα(τριχωτά) του εσωτερικού αυτιού μπορεί να καταστραφούν επιλεκτικά με την προσεκτική χρήση ωτοτοξικών φαρμάκων (γενταμυκίνης) με ενδοτυμπανική έγχυση (χημική λαβυρινθεκτομή). Σε σπάνιες περιπτώσεις, εάν τα συμπτώματά σας είναι σοβαρά και δεν ανταποκρίνονται σε άλλες θεραπείες, μπορεί να γίνει χειρουργική επέμβαση όπως:  • Διατομή του αιθουσαίου νεύρου που βοηθά στον έλεγχο του ιλίγγου χωρίς να προκαλεί βλάβη στην ακοή. • Λαβυρινθεκτομή βοηθά στον ίλιγγο, αλλά προκαλεί πλήρη απώλεια ακοής.  Υπάρχουν διάφορες επεμβάσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν στην προσπάθεια να ελεγχθεί ο ίλιγγος. - Η απλή εισαγωγή ενός σωληνίσκου αερισμού στον τυμπανικό υμένα στην προσβεβλημένη πλευρά φαίνεται να βοηθά κάποιους ασθενείς. - Η επέμβαση στο έσω ους (αποσυμπίεση του σάκου κατά την οποία αφαιρείται το οστό που καλύπτει τμήμα του έσω ωτός – τον λεμφικό σάκο) βοηθά στην ανακούφιση από τον ίλιγγο στο 70% των ασθενών για πέντε χρόνια ή και περισσότερο. - Αν υπάρχει υπολειπόμενη ακοή, η διατομή του νεύρου της ισορροπίας (αιθουσαία νευρεκτομή) αποσυνδέει το δυσλειτουργικό αφτί από τον εγκέφαλο, αν και πρόκειται για μια μείζονα επέμβαση με σημαντικό εγχειρητικό κίνδυνο. - Αν δεν υπάρχει υπολειπόμενη ακοή και ο ίλιγγος είναι πολύ επιθετικός, η καταστροφή του έσω ωτός (λαβυρινθεκτομή) θα αντικαταστήσει, στη χειρίστη των περιπτώσεων, τον ίλιγγο με αστάθεια, που θεωρείται μια αποδεκτή εναλλακτική λύση για τους βαρέως πάσχοντες. Εναλλακτικά μπορεί να γίνει καταστροφή του λαβυρίνθου με ένεση στρεπτομυκίνης, με υπερήχους ή οινόπνευμα, όταν με την εξέταση του οπίσθιου λαβύρινθου διαπιστωθεί ότι αυτός έπαψε να λειτουργεί, τα οποία όμως όλα οδηγούν σε κώφωση. - Η θεραπεία του ιλίγγου με την ένεση αμινογλυκοσιδών (αντιβιοτικά) στο μέσο ους, ώστε να καταστραφεί τμήμα του μέσου ωτός, έχει έρθει ξανά στο προσκήνιο διότι οι νεότερες αμινογλυκοσίδες έχουν γίνει πιο προβλέψιμες στις δράσεις τους. Οι αμινογλυκοσίδες είναι μια ομάδα αντιβιοτικών που έχουν την ατυχή ανεπιθύμητη ενέργεια να καταστρέφουν το μέσο ους. Καταστρέφουν είτε τα έσω και τα έξω τριχωτά κύτταρα του κοχλία είτε τα τριχωτά κύτταρα της ισορροπίας, ή και τα δύο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Τα αντιβιοτικά αυτά όταν ενεθούν στο μέσο ους είναι δυνατόν να εισέλθουν στο έσω ους διαμέσου του υμένα της στρογγυλής θυρίδας. Η νεομυκίνη καταστρέφει σχεδόν αποκλειστικά τον κοχλία. Η γενταμυκίνη είναι πιο τοξική για τα μέρη του έσω ωτός που αφορούν την ισορροπία και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πραγματοποιηθεί μια "χημική" καταστροφή του δυσλειτουργικού τμήματος της ισορροπίας του μέσου ωτός (χημική λαβυρινθεκτομή), καταστρέφοντας την αιθουσαία συσκευή και διατηρώντας την ακοή. Η επέμβαση είναι σχετικά απλή και είναι πολύ αποτελεσματική, αν και πάντα υπάρχει κάποιος πραγματικός κίνδυνος καταστροφής της υπολειπόμενης ακοής. Σε κάθε στάδιο της νόσου υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει για να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής των ασθενών, αν και όσο η νόσος προχωράει γίνεται πιο απαιτητική και η έμφαση μετατοπίζεται από τη διακοπή του ιλίγγου στη διατήρηση της ακοής. Ακουστικά βαρηκοΐας μπορούν να απαιτηθούν για σοβαρή απώλεια της ακοής.
Για να αποφευχθεί επιδείνωση των συμπτωμάτων κατά τη διάρκεια επεισοδίων ιλίγγου, δοκιμάστε τα εξής: • Μείνετε ακίνητοι στο κρεβάτι. • Να επανέρχεσθε σιγά-σιγά στις δραστηριότητές σας. • Αποφύγετε τις απότομες μεταβολές θέσης. • Μην προσπαθήσετε να διαβάσετε και να δείτε τηλεόραση. • Αποφύγετε δυνατά φώτα. Για την ασφάλειά σας αποφύγετε επικίνδυνες δραστηριότητες όπως η οδήγηση, ο χειρισμός βαρέων μηχανημάτων, και εργασία σε ύψος μέχρι 1 εβδομάδα μετά την εξαφάνιση των συμπτωμάτων.
Πρωτεΐνη και θερμίδες δεν χρειάζεται να περιορίζονται Η πρόγνωση ποικίλει. Η Νόσος του Meniere μπορεί συχνά να ελεγχθεί με τη θεραπεία ενώ μπορεί να πάει καλύτερα και από μόνη της. Μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι οι ασθενείς με βλάβη στο δεξί αυτί έχουν χειρότερη απόδοση στις γνωστικές λειτουργίες. Στην κλινική πράξη ένα θετικό τεστ γλυκερίνης δείχνει αναστρεψιμότητα και ότι η θεραπεία με διουρητικά φάρμακα μπορεί να είναι χρήσιμη. Η δοκιμή γλυκερίνης είναι σημαντικό τεστ για τη διάγνωση της νόσου του Meniere. Αυτή είναι μια απλή και ταχεία μέθοδος και αρκετοί συγγραφείς έχουν επιβεβαιώσει την αποτελεσματικότητα της για τον εντοπισμό ενδολεμφικού ύδρωπα. Αυτή η δοκιμή παρέχει πληροφορίες σχετικά με την κοχλιακή ανταπόκριση στις οσμωτικές αλλαγές που παράγονται από τη γλυκερίνη στο εσωτερικό αυτί, ενώ οι τροποποιήσεις που επιφέρει στον αιθουσαίο λαβύρινθο συνήθως δεν αξιολογούνται. Όμως θετικές επιπτώσεις της γλυκερίνης στην ισορροπία κατά τη διάρκεια επιθέσεων της νόσου του Meniere, καταγράφηκαν στο 70% των ασθενών, οι οποίοι αναφέρουν βελτίωση του ιλίγγου. Κατάποση γλυκερίνης, 1.5 g ή 1.5 cm3 / kg βάρους σώματος, σε ίσο μέρος φυσιολογικού ορού και λίγες σταγόνες λεμόνι, προκαλεί μία παροδική βελτίωση της απώλειας ακοής που φτάνει στο μέγιστο 2 1/2 ώρες μετά, στο πρώιμο στάδιο της νόσου του Meniere. Σε προχωρημένο Meniere με επίπεδη καμπύλη απώλειας η επίδραση της γλυκερίνης είναι μικρότερη. Σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρείται βελτίωση, με τη μετατόπιση του ουδού να είναι περισσότερο έκδηλη στα σύμφωνα, περιοχή και σχετίζεται με σημαντικό κέρδος στη διάκριση της ομιλίας. Θετική θεωρείται η δοκιμασία αν υπάρχει βελτίωση του ουδού κατά 10 dB στα 500, 1000, 2000 Hz, ή βελτίωση στη διάκριση της ομιλίας. Καμία επίδραση της γλυκερόλης δεν παρατηρείται σε φυσιολογικά άτομα ή σε περιπτώσεις κοχλιακής βαρηκοΐας άλλων τύπων. Η δοκιμασία είναι θετική σε ποσοστό 60% αλλά η αρνητική δεν αποκλείει τη νόσο. Σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχει και βελτίωση της ισορροπίας ή ακόμη και του ιλίγγου της οξείας φάσης. Η δράση της γλυκερόλης είναι καθαρά οσμωτική και το αποτέλεσμα στις περιπτώσεις του Meniere είναι πιθανόν να οφείλεται σε μείωση της ενδολαβυρινθικής πίεσης. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι ο ενδολεμφικού ύδρωπας συμβάλλει στην απώλεια ακοής στη νόσο του Meniere σε μηχανική βάση, με υδροδυναμική απόσβεση του οργάνου του Corti. Έτσι ένα θετικό τεστ γλυκερίνης δείχνει αναστρεψιμότητα και ότι η θεραπεία με διουρητικά φάρμακα μπορεί να είναι χρήσιμη. Επιπλοκές
•Ανικανότητα βαδίσεως που οφείλεται σε χρόνια αστάθεια και ανεξέλεγκτους ιλίγγους •Απώλεια ακοής στην προσβεβλημένη πλευρά Πρόληψη
Δεν υπάρχει καμία γνωστή πρόληψη για τη νόσο του Meniere, αλλά η έγκαιρη θεραπεία των λοιμώξεων του αυτιού και άλλες συναφείς διαταραχές μπορεί να είναι χρήσιμη. • Υγιεινή διατροφή. Όχι στην υπερφαγία. • Να ασκείστε τακτικά, αν είναι δυνατόν. • Μάθετε τεχνικές χαλάρωσης. • Περιορίστε την καφεΐνη και το αλκοόλ. • Πρόληψη της ημικρανίας. Νεότερα στοιχεία που συνδέουν την ημικρανία και την νόσο του Meniere δείχνουν ότι η διαχείριση της ημικρανίας μπορεί να μειώσει τη σοβαρότητα της νόσου του Meniere. • Αποφύγετε το όξινο γλουταμινικό νάτριο (MSG). Ορισμένα προσυσκευασμένα τρόφιμα και έτοιμα φαγητά των εστιατορίων περιέχουν MSG, ένα είδος νατρίου. Το MSG μπορεί να συμβάλει στην κατακράτηση υγρών. Ελέγξτε τις ετικέτες με τα συστατικά ή ζητήστε από το εστιατόριο να σας πει, αν το φαγητό σας περιέχει MSG. Δευτεροπαθής ύδρωπας ή σύνδρομο MeniereΕκτός της νόσου του Meniere που ονομάζεται και πρωτοπαθής ή ιδιοπαθής ύδρωπας, υπάρχει και ο δευτεροπαθής ύδρωπας ή σύνδρομο Meniere που οφείλεται σε υποκείμενη πάθηση. Για παράδειγμα, μπορεί να ακολουθήσει τραύμα στο κεφάλι ή στο αυτί, χειρουργική επέμβαση , φλεγμονές του μέσου και του έσω ωτός, αλλεργίες, ή συστηματικές διαταραχές (όπως ο διαβήτης ή αυτοάνοσα νοσήματα ).
Στον δευτεροπαθή ύδρωπα ή σύνδρομο Meniere, τα συμπτώματα τείνουν να παρουσιάζουν κάποια συνέχεια, αντί να εμφανίζονται με αυθόρμητες επιθέσεις, να είναι ποιό ήπια και να προκαλούν λιγότερη ζημιά στην ακοή και την ισορροπία από ό, τι της νόσου του Meniere. ΕΝΔΟΤΥΜΠΑΝΙΚΗ ΕΓΧΥΣΗ ΚΟΡΤΙΖΟΝΗΣΗ χρήση στεροειδών ενδοτυμπανικά ενδείκνυται σε ασθενείς με αιφνίδια βαρηκοΐα που δεν μπορούν να ανεχθούν την συστηματική χορήγηση στεροειδών, που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, σε ανοσοκατασταλμένους ασθενείς ή σε ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται στην συστηματική θεραπεία. Η ενδοτυμπανική έκχυση στεροειδών/Γενταμυκίνης μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί στην αντιμετώπιση της νόσου Meniere. Ενδείξεις χορήγησης κορτικοστεροειδών με ενδοτυμπανική έγχυση στη νόσο του Menière: • Σε εξάρσεις, σε ενεργό μονόπλευρη νόσο του Meniere με υποτροπιάζοντα ίλιγγο, σε μη αποτελεσματική χρήση κατασταλτικών, διουρητικών και άναλου δίαιτας. • Σε αμφοτερόπλευρη νόσο του Meniere, σύνδρομο Cogan (υποψία αυτοάνοσης νόσου έσω ωτός). • Νόσο του Meniere με οξεία πτώση της ακοής. • Όταν τα επεισόδια επαναλαμβάνονται και η ακοή παρουσιάζει σημαντική πτώση (τονικό ακοόγραμμα βαρηκοΐας <50 db). • Σε ασθενείς που δεν είναι σε θέση να λάβουν συστηματικά κορτικοστεροειδή. Μετά από πειραματικές μελέτες αποδείχθηκε ότι: • Υπάρχει κάποιος μηχανισμός ενεργού μεταφοράς των κορτικοστεροειδών από την περίλεμφο στην ενδόλεμφο. • Υπάρχουν ενδοκυττάριοι υποδοχείς κορτικοστεροειδών σε ό λες τις ανατομικές δομές του έσω ωτός, με μεγαλύτερη όμως συγκέντρωση στον κοχλία. • Η δράση των κορτικοστεροειδών στους υποδοχείς του έσω ωτός προκαλεί την έκφραση γονιδίων στις ανατομικές δομές του, με αύξηση των υδροπορινών και κυρίως της AQP-1. • Η αντιφλεγμονώδης και μεταβολική δράση των κορτικοστεροειδών προκαλεί αυξημένη ροή αίματος στον κοχλία σε ποσοστό 29%. Δοσολογικά σχήματα: • Methylprednisolone 0,4ml του σκευάσματος Solu Medrol 125mg/ ml αρχικά από 1 έγχυση για 2 συνεχείς ημέρες και ακολούθως 1 έγχυση την εβδομάδα για 2-4 εβδομάδες. • Dexamethasone 0,4ml του σκευάσματος Decadron 4mg/ml 4-6 φορές μέσα σε 4 εβδομάδες ή 1-2 φορές την εβδομάδα για 10 εβδομάδες. Τα παραπάνω δοσολογικά σχήματα φαίνεται ότι ανακουφίζουν τον υποτροπιάζοντα ίλιγγο σε ποσοστό 70%, σταθεροποιούν τις διακυμάνσεις της νευροαισθητηρίου βαρηκοΐας σε ποσοστό 50% και βελτιώνουν τις εμβοές σε ποσοστό 35%. Όμως υπάρχουν διάφορα δοσολογικά σχήματα, που κυμαίνονται από μία έγχυση κάθε μέρα, μέχρι μία έγχυση την εβδομάδα. Τα κύρια οφέλη από την ενδοτυμπανική χορήγηση στεροειδών έχουν ως εξής: • είναι εντελώς ανώδυνη • υψηλή συγκέντρωση της δραστικής ουσίας μπορεί απευθείας στο πάσχον αυτί • σε αντίθεση με την συστημική χορήγηση, η τοπική έγχυση στεροειδών επιλέγει το πάσχον αυτί • σπάνιες παρενέργειες ή επιπλοκές • απαιτείται μόνο η εφαρμογή ενός τοπικού αναισθητικού • καλή συμμόρφωση των ασθενών στην θεραπεία Τα κύρια μειονεκτήματα που σχετίζονται με την τοπική έγχυση στεροειδών είναι η έλλειψη δεδομένων στην βιβλιογραφία που να αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα της υπεροχής του παρόντος έναντι της θεραπείας με συστηματική χορήγηση στεροειδών. Οι επιπλοκές της τεχνικής αυτής είναι σπάνιες και περιλαμβάνουν ωταλγία, αίσθημα τοπικού καύσου, διάτρησης τυμπανικής μεμβράνης και ίλιγγο που διαρκεί μερικά λεπτά και ακολούθως υποχωρεί. Τεχνική Για την έγχυση χρησιμοποιούμε 0,4 ml dexamethazone των 8mg/2ml (4mg/ml) σε 5 συνεδρίες εντός μιας περιόδου 15 ημερών. Ο ασθενής τοποθετείται σε ύπτια θέση. Γίνεται τοπική αναισθησία, είτε με περιοχική διήθηση του έξω ακουστικού πόρου με διάλυμα ξυλοκαϊνης ή με την επίθεση υδατικού διαλύματος φαινόλης 20-25% με δακτυλιοειδή κιουρέττα ή με την επίθεση ειδικού διαλύματος φαινόλης 80% στον τυμπανικό υμένα με ειδικό στυλεό, ή βάζουμε 0,1 ml κρέμα Emla στο οπίσθιο κάτω τεταρτημόριο του τυμπανικού υμένα για χρονικό διάστημα από 10 έως 15 λεπτά και στην συνέχεια αφαιρείται με αναρρόφηση με την βοήθεια του ωτομικροσκοπίου. Για την διατυμπανική έγχυση χρησιμοποιείται σύριγγα 1 ml φυματίνης και σπονδυλική βελόνα μεγέθους 25 G και στη συνέχεια διαχέονται περίπου 0,4 ml διαλύματος Dexamethazone. Η διείσδυση γίνεται στο επίπεδο του κάτω οπίσθιου τεταρτημορίου της τυμπανικής μεμβράνης. Μετά την έγχυση, ο ασθενής καλείται να κρατήσει το κεφάλι του σε γωνία 45 μοιρών προς το υγιές αυτί και να αποφευχθεί η κατάποση. Ο ασθενής παραμένει στη θέση αυτή για περίπου 20 λεπτά Δεύτερη τεχνική Στο χειρουργείο με τοπική αναισθησία γίνεται μυριγγοτομή στο οπίσθιο κάτω τεταρτημόριο της τυμπανικής μεμβράνης. Η τομή είναι αρκετά μεγάλη ώστε να ελεγχθεί η περιοχή της στρογγύλης θυρίδας για τυχόν συμφύσεις, οι οποίες, αν υπάρχουνν, αφαιρούνται. Γίνεται έγχυση 0,3 - 0,5ml δεξαμεθαζόνης 4mg/ml στην κοιλότητα του μέσου ωτός, με τη χρήση βελόνης ραχιαίας αναισθησίας 25-g ή 29-g, προσαρμοσμένης σε σύριγγα ινσουλίνης. Ο ασθενής τοποθετείται σε ύπτια θέση για 30 λεπτά με το πάσχον αυτί προς τα πάνω και πρέπει να καταπίνει όσο το δυνατό λιγότερο, ώστε να παραμείνει το υγρό στο μέσο αυτί όσο το δυνατόν περισσότερο. Η έγχυση επαναλαμβάνεται στο εξωτερικό ιατρείο την τρίτη και πέμπτη ημέρα μετά την πρώτη φορά και δεν απαιτείται νέα μυριγγοτομή. • Πλεονεκτήματα - Έγχυση δεξαμεθαζόνης - Μέθοδος εξωτερικού ιατρείου, τοπική αναισθησία - Ελάχιστα καταστροφική - Ελάχιστο κόστος - Άμεση χορήγηση φαρμάκου χωρίς τις ανεπιθύμητες ενέργειες της συστηματικής χορήγησης - Άμεση έναρξη θεραπείας - Χωρίς επιπλοκές • Μειονεκτήματα - Επανειλημμένες επισκέψεις - Πιο ακριβή από τη διαστοματική χορήγηση στεροειδών - Βραχυχρόνια αποτελέσματα ------------------------------------------------------------------------------ Για να αποφευχθεί επιδείνωση των συμπτωμάτων κατά τη διάρκεια επεισοδίων ιλίγγου, δοκιμάστε τα εξής:
Αποφύγετε επικίνδυνες δραστηριότητες όπως η οδήγηση, ο χειρισμός βαρέων μηχανημάτων, και εργασία σε ύψος μέχρι 1 εβδομάδα μετά την εξαφάνιση των συμπτωμάτων. Αν υποφέρετε από ίλιγγους θα πρέπει να :
Στο Meniere αποφύγετε το αλάτι και τη ζάχαρη
Πρωτεΐνη και θερμίδες δεν χρειάζεται να περιορίζονται Ερωτήσεις - απαντήσεις για το Σύνδρομο MeniereΤι είναι το σύνδρομο Meniere? Το σύνδρομο Meniere είναι μία ασθένεια του έσω ωτός που προκαλεί επεισόδια ιλίγγου, εμβοές ωτών, αίσθημα πληρότητας ή πίεσης στο αυτί και παροδική απώλεια ακοής. Μία τυπική κρίση της νόσου Meneire περιλαμβάνει αίσθημα πληρότητας στο ένα ή και στα δύο αυτιά, απώλεια ακοής καθώς και αίσθημα περιστροφικού ιλίγγου, αστάθεια, ναυτία, και έμετο. Συνήθως διαρκεί 2-4 ώρες. Μετά από μία σοβαρή κρίση οι ασθενείς αισθάνονται κουρασμένοι και έχουν ανάγκη από ύπνο και ξεκούραση. Σε κάποιους ασθενείς οι κρίσεις είναι συχνές, ενώ σε άλλους μπορεί να περάσουν χρόνια για να εκδηλώσουν ξανά επεισόδιο. Τα μεταξύ των κρίσεων διαστήματα συνήθως είναι ελεύθερα νόσου ή μπορεί να συνοδεύονται από ήπια αστάθεια ή εμβοές. Το σύνδρομο Meniere εκδηλώνεται στο 0.2 % του πληθυσμού. Στα 2/3 των περιπτώσεων η πάθηση περιορίζεται στο ένα αυτί, ενώ στο 1/3πάσχουν και τα δύο αυτιά. Στις πλείστες των περιπτώσεων, το πάσχον αυτί παρουσιάζει προοδευτική απώλεια ακοής. Τι προκαλεί το σύνδρομο Meniere? Τι βλάβες προκαλεί το σύνδρομο Meniere? Πόσο συχνό είναι το σύνδρομο Meniere? Πώς ο γιατρός γνωρίζει ότι έχω σύνδρομο Meniere? Φαρμακευτική αγωγή για το σύνδρομο Meniere.
Πώς ελέγχουμε μία κρίση? Πώς μπορούμε να μειώσουμε τα συμπτώματα? Χειρουργείο και καταστροφικές επεμβάσεις στη νόσο Meniere. Πώς μπορεί το σύνδρομο Meniere να επηρεάσει τη ζωή μου? Δίαιτα για ύδρωπα Πώς μπορεί η δίαιτα να μεταβάλει το σύμπτωμα της ζάλης? Διατροφή - δίαιτα για ίλιγγο στη νόσο MeniereΣτόχος της θεραπείας είναι να σταθεροποιήσει τον όγκο υγρών/αίματος του σώματος έτσι ώστε να αποφευχθούν δευτερογενείς μεταβολές στην πίεση των υγρών του έσω ωτός.
Στο Meniere αποφύγετε το αλάτι και τη ζάχαρη  Πρωτεΐνη και θερμίδες δεν χρειάζεται να περιορίζονται Δίαιτα του FURSTENBERG Όλες οι τροφές πρέπει να μαγειρεύονται και να σερβίρονται χωρίς αλάτι. Ομάδα Α. Οι πιο κάτω τροφές μπορεί να λαμβάνονται καθημερινά:
Ομάδα Β. Τροφές που πρέπει να αποφεύγονται:
Ομάδα Γ. Τροφές που δεν πρέπει να λαμβάνονται περισσότερο από δύο φορές την εβδομάδα:
Η αγωγή Furstenberg είναι αρκετά ικανοποιητική στην ανακούφιση από τα πιο ενοχλητικά συμπτώματα της νόσου του Meniere, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ο βαθμός επιτυχίας είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένος με την αυστηρότητα του ασθενούς να τηρεί τη χαμηλή σε νάτριο δίαιτα.  πρόγνωση ιλίγγου
Επιπλοκές
Περισσότερα για Ίλιγγο
Ο ίλιγγος αποτελεί έναν από τους συχνότερους λόγους προσέλευσης των ασθενών στο ιατρείο. Ο ίλιγγος μπορεί να προκληθεί από διαταραχές του περιφερικού αιθουσαίου συστήματος ή του κεντρικού νευρικού συστήματος (ιδίως του στελέχους ή της παρεγκεφαλίδας).
Οι περιφερικές βλάβες είναι συνήθως αθώες και έχουν καλοήθη πορεία, ενώ οι κεντρικές βλάβες είναι δυνητικά απειλητικές για τη ζωή. Το ιστορικό και ιδιαίτερα η χρονική σειρά εισβολής των συμπτωμάτων και το είδος του νυσταγμού αποτελούν τα πιο χρήσιμα στοιχεία για τον προσανατολισμό στη διάγνωση.
Η παρουσία νευρολογικών συμπτωμάτων και σημείων συνηγορεί υπέρ κεντρικής προέλευσης του ιλίγγου, ενώ η παρουσία διαταραχών ακοής, εμβοών ή ωταλγίας υποδεικνύει περιφερικού τύπου βλάβη.
Εντούτοις συμβαίνει μικρά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια να εκδηλώνονται με μεμονωμένο σύμπτωμα ιλίγγου. Επίσης σοβαρά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια του εγκεφαλικου στελέχους και της παρεγκεφαλίδας, απειλητικά για τη ζωή, μπορεί να έχουν και μάλλιστα πρώιμα και προειδοποιητικά μόνο βαρηκοία,εμβοές, και ίλιγγο. Αν προστεθεί και ότι αρκετές από τις περιφερικές βλάβες δεν μπορούν να περιμένουν γιατί το εσωτερικό αυτί είναι ευαίσθητο και ειδικά στην ισχαιμία καταδεικνύεται ότι ο ίλιγγος είναι επείγον πρόβλημα και κατά πρώτο λόγο
ωτορινολαρυγγολογικό.
Η μαγνητική τομογραφία και η μαγνητική αγγειογραφία αποτελούν τις εξετάσεις επιλογής για την εκτίμηση ασθενών με υποψία κεντρικού τύπου βλάβης. Η αξονική τομογραφία παρουσιάζει μικρή ευαισθησία στη διερεύνηση του κεντρικού τύπου ιλίγγου, ιδιαίτερα στην ανίχνευση μικρών εγκεφαλικών επεισοδίων που εδράζονται εντός του οπισθίου βοθρίου της παρεγκεφαλίδας.
Ο ίλιγγος θεωρείται επείγον πρόβλημα και δεν πρέπει να χάνεται χρόνος. Όπως και το όργανο της ακοής, έτσι και τα όργανα της ισορροπίας αποτελούνται από ευγενέστατα νευρο-επιθηλιακά κύτταρα. Τα αισθητήρια κύτταρα του κοχλία (τριχωτά) και του αιθουσαίου οργάνου βρίσκονται, μαζί με τα νευρικά κύτταρα, στην κορυφή της ανατομικής και λειτουργικής εξειδικεύσεως. Είναι δε νόμος στη βιολογία, ότι όσο αυξάνεται η κυτταρική εξειδίκευση, τόσο χάνεται η ικανότητα επιβιώσεως των κυτταρικών σχηματισμών (π.χ. η ανθεκτικότητα και αναγεννητικότητα των κυττάρων, η ανάπλαση των ιστών κλπ).
.
>> Απεικονιστικές εξετάσεις ιλίγγου
Ίλλιγος: έλεγχος με νυσταγμογράφημαΟ έλεγχος της λειτουργίας του λαβυρίνθου γίνεται με το νυσταγμογράφημα, και τη βοήθεια των θερμικών εξετάσεων. Σε αυτή την εξέταση εισάγεται διαδοχικά κρύο και ζεστό νερό σε κάθε αφτί. Η διαφορά στη θερμοκρασία του νερού από τη φυσιολογική θερμοκρασία του σώματος είτε ενεργοποιεί (ζεστό) είτε αναστέλλει (κρύο) το όργανο της ισορροπίας σε κάθε αφτί εναλλακτικά. Αυτό προκαλεί μια αίσθηση ψευδούς κίνησης (ίλιγγος) και μια ρυθμική κίνηση των ματιών που ονομάζεται νυσταγμός και μπορεί να γίνει ορατός αν κάποιος παρακολουθήσει τα μάτια από κοντά ή και να καταγραφεί. Δηλαδή στη διάρκεια αυτής της εξέτασης γίνεται διέγερση του λαβυρίνθου με με ψυχρό, θερμό διακλυσμό και καταγράφονται οι νυσταγμικές κινήσεις. Με τον τρόπο αυτό, συγκρίνοντας τη λειτουργία των δύο λαβυρίνθων μπορούμε να συμπεράνουμε αν υπάρχει υπαισθησία. Κατά τη διάρκεια του νυσταγμογραφήματος γίνονται επίσης και οι οπτοκινητικές δοκιμασίες με τις οποίες ελέγχονται οι σακκαδικές κινήσεις,  η παρακολούθηση στόχου και ο οπτοκινητικός νυσταγμός. Οι δοκιμασίες αυτές είναι παθολογικές σε προβλήματα κεντρικής αιτιολογίας.  Το νυσταγμογράφημα (Video ή ηλεκτρο-νυσταγμογράφημα) είναι η σημαντικότερη εξέταση για τη διάγνωση του ιλίγγου γιατί δείχνει:
   Νυσταμογράφημα   |
Λαβύρινθοι
Αφού ολοκληρώσετε το τεστ, συζητήστε τα αποτελέσματα με το γιατρό σας. |
|
Μεγάλο μέρος της ειδίκευσης του ο γιατρός το αφιέρωσε στα παιδιά και την |
